Czeską Księżniczkę Dobrawę traktujemy jako matką chrzestną Polski. Z jej przybyciem do Poznania dotarła też na ziemie nasze nowoczesna kultura, nowa wizja świata, korzeniami swymi sięgająca jednak starożytności rzymskiej, greckiej i bliskiego wchodu.

Księżniczka Dobrawa, przybywając do Mieszka, do Poznania, była osobą dobrze wykształconą. Była ukształtowana duchowo i musiała też mieć silny charakter.

Wiedziała, do jakiego kraju jedzie i jakiego władcy (jeszcze wówczas poganina) żoną zostanie. Mieszko zaprojektował ten ślub zasadniczo z przyczyn politycznych, ale ona musiała rozkochać go w sobie dla dobra chrześcijaństwa i pokoju między sąsiadującymi krajami. Kronikarz niemiecki podkreślał, że by zbliżyć się do męża, aby wpłynąć na niego, by ochrzcił się – świadomie łamała posty. Postępowanie zaś Mieszka, względem Czech, świadczy o tym, że wpływ na niego miała niemały. Póki żyła, jej mąż nie najechał sąsiadów, nie rozpoczął z nimi walki. Zajął Śląsk i ziemię krakowską dopiero po jej śmierci.

Niechęć do Dobrawy, czeskiego kronikarza Kosmasa zaś (który nas nie lubił), tłumaczyć należy jej niewątpliwym zaangażowaniem się w sprawy Polan. Była dobrą, nie tylko ze względów religijnych, ale też osobowościowych. Stała się rzeczywiście matką chrzestną, ale i w znaczeniu rodzicielskim matką Polaków. Sprawić to mogło jej pochodzenie, wychowanie w rodzie, który krwawo poczynał sobie w walkach o przywództwo w kraju. Pierwsi święci czescy to męczennicy, to też jej najbliżsi krewni mordowani, by przejąć władzę. Jednym z takich zabójców był też ojciec Dobrawy Bolesław Srogi. Nie mogło to nie mieć wpływu na rozwój emocjonalny młodej kobiety. Dobrze się stało, że naród nasz właśnie taką dziewczynę — księżniczkę dostał za matkę chrzestną.

Miecislaus I Rex Poloniae Dobrowka filia Boleslai Regis Bohemiae (1862) [Biblioteka POLONA]